ทำนองกล่อม หมายถึง การใช้เสียงเอื้อนนุ่มนวล เหมือนเพลงกล่อมลูก เช่น แหล่ที่ 4 ของกัณฑ์มหาราช เป็นตอนที่กล่าวถึงเทวดาแปลงกล่อมกัณหาชาลี ตรงนี้เป็นที่มาของเพลงกล่อมลูกด้วย ดังเนื้อความในทำนองหลวงที่กล่าว “ว่านอนเสียเถิดสิหนาพ่อนอนแม่นอน ขวัญเอ๋ยขวัญอ่อนขวัญเจ้าอย่าอ้อนอย่าแอ หลับเสียหน่อยเถิดสิหนาพ่อคุณแม่คุณทูลกระหม่อมแม่ ดึกมิใช่น้อย ทั้งดาวเดือนดูหรือนี่ก็มาเคลื่อนคล้อยน้อยไปแล้วหรือนะเจ้ายังไม่หลับเลย” ด้วยเนื้อความดังที่ยกมาจึงตอนนี้ว่าเป็นแหล่กล่อม